گاهی جواب بنده ی خود دیر می­دهد

بخت جوان به غوزِ کج پیر می­دهد

گاهی بدون هیچ دلیل مشخصی

گویی به بندگان خودش گیر می­دهد

یک عده را به حسرت یک لقمه نان اسیر

یک عده را شکم به شکم سیر می­دهد

با این همه، اگر که صبوری کنیم ما

روزی جواب این همه تأخیر می­دهد

بعضی علف شدند و به روزی رسیده­ اند

اما درخت، بارِ خودش دیر می­دهد